LOFREEE

ROZDZIAŁ 10 - NIE UFAJ NIKOMU AM, NIKOMU

- Widziałaś może Olivera? – spytałam Klary, która właśnie zmywała podłogę w salonie.

         - Nie, Am, nie widziałam. Nikogo dziś jeszcze nie widziałam, oprócz kucharki, która wyszła niedawno po zakupy.

         Było pietnaście po dziesiątej. Nie wiedziałam, że tak długo spałam, ale wydarzenia poprzedniego wieczora dały mi w kość. Byłam też zdziwiona, że Oliver nie wrócił do domu na noc. Nigdy mu się to nie zdarzało. Przyzwyczaiłam się, że potrafi znikać, ale zawsze był przy mnie, gdy się budziłam. To było dziwne.

         Wstawiłam wodę na kawę i zajrzałam do lodówki. Nigdy nie jadam śniadań, ale dziś byłam bardzo głodna. Popatrzyłam chwilę na jej wnętrze i zamknęłam. Wzięłam jabłko, usiadłam na krześle i mogłam chwilę odpocząć. Byłam wyczerpana. Zalałam kawę i patrzyłam na niebo przez okno. Było takie jasne, przejrzyste, bez żadnej zwady. Aż miło było się mu przyglądać.

         Klara sprzątała w kuchni. Patrzyłam na nią. Była taka skupiona na tym co robi, jednocześnie o czymś myślała.

         - Klaro, czy Ty masz jakieś problemy – spytałam intuicyjnie.

         - N-n-nie.. – Zamyśliła się na chwilę.- Widzisz Am, ja ich nie mam, ale moja córeczka…

         - Co z nią? – zaczęłam się denerwować.

         - Nie, no wszystko z nią w porządku. Tylko widzisz, jej klasa jedzie na wycieczkę, no i…

         - A Ty nie masz pieniędzy, żeby na nią pojechała. – Dokończyłam za nią. – Widzisz Klaro, rozczarowujesz mnie. Zawodzisz. Dlaczego Ty mi nic nie powiesz, nie zadzwonisz? Nawet głupiego sms’a nie przyślesz do mnie. Przecież wiesz, że zawsze Ci pomogę.

         - Ale, Am! Ja nie mogę Cię prosić o pieniądze. Dostaję wypłatę, mam wspaniałe mieszkanie, które od Ciebie dostałam. Moje dzieciaki mają wszystkie książki do szkoły.

         Spojrzałam na nią i nic nie mówiąc poszłam do sypialni. Wzięłam portfel i wróciłam do  Klary. Nie pytając ile potrzebuje położyłam jej przed nosem dwa tysiące. Spojrzała na mnie  wielkimi oczami

         - Ale ja potrzebuję tylko trzysta.

         - Za resztę kup sobie jakieś nowe ubrania, bo te… Widzę, że są już zużyte. Aaa. Jeszcze jedno, proszę, żebyś przyniosła paragony, bo inaczej nie uwierzę, że kupiłaś coś dla siebie, a nie dla dzieciaków. One mają rzeczy pod dostatkiem. – Wiem, że to było chamskie, ale musiałam coś zrobić bo jak na nią patrzyłam bolały mnie oczy. Jej ubrania były kompletnie zniszczone, a dzieci chodziły w bardzo drogich rzeczach. Klara uśmiechnęła się zawstydzona i podziękowała,  a ja w końcu poszłam się ubrać.

         Godzinę później byłam już w pracy. Z wielką serdecznością przywitał mnie Mike. Zapytałam jak działają nowe etaty, które ostatnio wprowadziliśmy, a on bardzo się ucieszył, że o to pytam i powiedział, że lepiej nie mogliśmy wybrać. Byłam zadowolona, że chociaż jeden wybór okazał się słuszny.

         Mike przyniósł mi kawę, chociaż go o to nie prosiłam. Usiadłam przed biurkiem i zaczęłam przeglądać dokumenty. Miałam masę papierkowej roboty. Dziwiłam się, jak On sobie z tym radził. Miał więcej dokumentów do podpisania dziennie niż ja po tygodniu, ale nigdy nie zalegał z ich dostarczeniem. Uprzejmie mnie uprzedził, że muszę każdy dokument przeczytać zanim go podpiszę, abym nie walnęła parawki na jakimś głupim dokumencie, który może przynieść mi kłopoty.

         Usłyszałam pukanie do drzwi, po czym weszła moja sekretarka.

         - Dzień dobry Pani. Pan Nathan chciał by z panią pomówić na osobności.

         Poczułam strach, ale nie mogłam dać tego po sobie poznać, w końcu był to  mój pracownik. Nie mogłam mu odmówić spotkania, gdy chciał porozmawiać z szefową, ale przeczuwałam, że to nie będzie rozmowa służbowa.

         - Poproś go.

         Usiadłam wygodnie na fotelu, założyłam nogę na nogę i czekałam Po chwili wszedł On. Gdybym stała pewnie ugięły by się pode mną kolana. W świetle dnia robił jeszcze bardziej piorunujące wrażenie. Był taki przystojny, że miałam ochotę rzucić się na niego i go zgwałcić, chociaż podejrzewam, że nie zdążyłabym do niego podbiec.

         - Witaj Ameelio. Jak się miewasz?  - zapytał szarmanckim głosem.

         - Jakoś, chociaż mogło by być lepiej. Widzisz, wczorajszego wieczora ktoś zakłócił mój spokój, hmm, pomyślmy , kto to był..? – Spojrzałam na niego wymownym wzrokiem

         -Ach, bardzo mi przykro, że miałaś niespokojny wieczór. – Uśmiechnął się łobuzersko – Widzisz, to nie był mój wybór. Czy zrobiłaś to, o co Cię prosiłem? – Spoważniał.

         - Tak, znaczy nie do końca. Spotkałam się z Felcy. Olivera nie ma do tej pory w domu.

         - Tak też myślałem. Nie chcę Cię niepotrzebnie martwić, ale obawiam się, że Oliver nie wróci na razie do domu.

         - Jak to nie wróci? Skąd to wiesz? – Zapytałam, prawie krzycząc.

         - Nie wiem, ale  tak podejrzewam. Widzisz, Am. Powiedziałaś mu o mnie, a to był błąd. Nie powinien wiedzieć, że wróciłem do miasta. On będzie chciał się mnie pozbyć. Gdy ja wrócę, jego plany będą przegrane. – Podrapał się po głowie. – Am, proszę Cię, nie ufaj nikomu. On nie może zamienić się w żadno z nas, demonów, ale w każdą inną osobę. Nie ufaj nikomu, sprawdzaj te osoby. Ja muszę wracać do pracy. Żegnaj. – Ukłonił się i wyszedł. A w mojej głowie zasiał drugie ziarenko. Ziarenko niepokoju.

                                                        *

         Minęły już trzy dni, Oliver nie wrócił do domu. Razem z Fel doszłyśmy do wniosku, że Nathan ma rację i coś z Olim jest nie tak. Jak codziennie rano zeszłam do kuchni. Była tam Klara. Zdziwiłam się, ponieważ powinna mieć dziś wolne. Miała na sobie nowe rzeczy, ale te rzeczy mi nie pasowały do niej. Na rece nie miała również obrączki, którą zawsze nosiła, choć jej mąż już nie żył. Miałam przeczucie, że to nie była Klara.

         - Witaj Klaro. Jak Ci mija dzień?

         - A dobrze. – odpowiedziała, nie patrząc w moją stronę. Klara zawsze patrzyła na mnie, gdy mówiła i odpowiadała całymi zdaniami. Chciała się upewnić.

         - A jak córeczka?

         - Dobrze.-  zastanowiła się chwilę. – Jest w szkole.

         - Mam Cię Oliverze. Możesz mi powiedzieć, dlaczego podszywasz się pod Klarę?

         Spojrzał na mnie z dezaprobatą i przemienił się powrotem w siebie.

         - Chciałem wiedzieć, co u Ciebie. Po prostu. – rozłożył ręce.

         - Gdyby to było tak po prostu, to wrócił byś do domu.

         - Nie mogę wrócić, ale Ty musisz pójść ze mną.

         Nagle znalazł się tuż obok mnie, złapał od tyłu. Poczułam ukłucie na szyi i mój umysł przestawał reagować.  Wsadziłam rękę do kieszeni i nacisnęłam guzik na telefonie. Oby Felcy dostała wiadomość alarmową – pomyślałam.

         - Czemu to robisz? – powiedziałam prawie niesłyszalnie.

         - Kocham Cię Am, ale mieszasz, za bardzo mieszasz. – usłyszałam, po czym zapadła błoga ciemność. 

.....................................................................................................................................

czytam, więc komentuję.