ROZDZIAŁ 7 O TYM, JAKIEGO NIEZWYKŁEGO PRACOWNIKA MA AM

ROZDZIAŁ 7 - NIEZWYKŁY..

Ledwo weszłam do biura, dopadł mnie kierownik salonu, Mike.

         — Pani Ameelio, dzień dobry. Nie chciałbym być niegrzeczny czy coś w tym rodzaju, ale spóźniać się w tak ważnym dniu, jak dzisiejszy to lekkie niedociągnięcie. — Spojrzał na mnie wzrokiem, który był pełen obaw.

         — Rozumiem Mike, rozumiem. Nie mam pretensji, wiem, że się spóźniłam, ale miałam pewne... hm, problemy rodzinne. Nie muszę ci się tłumaczyć. Czy wszyscy już są? — zapytałam. Było mi niezręcznie, ponieważ mój pracownik właśnie dał mi do zrozumienia, że źle szefuje. Niestety miał odrobinę racji. Gdyby nie on, ten bank by nie istniał, a na pewno nie funkcjonował prawidłowo.

— Tak, czekamy na panią w sali konferencyjnej.  

         — Dobrze, daj mi sekundę i już jestem. — Przytaknął i wyszedł.

         Podeszłam do lustra, wyglądałam niezwykle elegancko. Na mojej głowie był zgrabnie uczesany koczek, a makijaż miałam delikatny, wręcz subtelny. Założyłam beżową sukienkę, która sięgała mi ledwo za uda i idealnie podkreślała mój biust. Na nogach miałam czarne, skórzane kozaczki. Całość sprawiała, że wyglądałam niesamowicie, jak prawdziwa pani prezes. Nałożyłam na usta szminkę w kolorze cielistym i ruszyłam stawić czoła moim pracownikom. 

 Nie był to już bank moich rodziców. Na początku miałam być tylko menagerem, ale rodzice za moimi plecami przepisali placówkę mi, więc oficjalnie zostałam prezesem.

         Weszłam do sali. Wszyscy mnie przywitali, po czym usiedli na swoich miejscach. Ja również zajęłam swoje, które znajdowała się na samum końcu stołu, tak aby każdy mnie widział i słyszał. 

 — Witam wszystkich zebranych tutaj, mam nadzieję, że nikomu nic nie wypadło i wszyscy się stawili? — zadałam wymowne pytanie. Mike pokiwał twierdząco głową. — Nazywam się Ameel Queen, jestem nowym prezesem banku. Mam nadzieję, że wszyscy zostaliście poinformowani o tej zmianie. Zamierzam wprowadzić kilka nowych zasad panujących w naszym banku i odrobinkę pozmieniać pelsonel. — Zauważyłam na twarzach pracowników przerażenie, więc postanowiłam sprostować. — Nie mam tutaj na myśli redukcji etatów. — Ulga pojawiła się na wielu twarzach. — Wiem, że dla większości z was praca tutaj jest piorytetem i jedynym źródłem utrzymania, ale zauważyłam również, że niektórzy z was się nie starają. Nie chcę być postrzegana jako ta zła — Zrobiłam ptaszki palcami — ale musicie zrozumieć, że nie jesteście tutaj zatrudnieni, aby popijać kawkę. Nie myślcie, że ktoś mi donosi. Nie, nic z tych rzeczy. W banku są kamery, których obraz lubię pooglądać zamiast telewizji.  Tak więc, proszę o przyłożenie się do pracy, a nie siedzenie przy kawce i komentowanie innych pracowników. Mam nadzieję, że panie i panowie, o których mówię wiedzą, że mam  ich na myśli, ponieważ na kolejnym zebraniu nie chciałabym się powtarzać i wskazywać palcem. — mówiłam to, patrząc w sufit, ale zauważyłam kilka spojrzeń w moją stronę. Tak naprawdę nie oglądałam żadnych nagrań, po prostu Mike mnie uprzedził, że są takie osoby w naszej firmie, które się wywyższają i liczą na awans. 

         — Kolejną sprawa, którą chciałabym poruszyć są kwestię etatów. Jak wiecie, zbliżają się święta i będzie zmożony ruch. Jedni będą wpłacać pieniądze, inni wypłacać. Nasz kierownik potrzebuje zastępcy i musimy kogoś wybrać, jednak nie chciałabym, aby była to decyzja, której potem będę żałować. Kolejnym wolnym stanowiskiem jest pomoc pani Feli, naszej głównej księgowej, więc poszukujemy kandydata na stanowisko asystenta do spraw księgowości. Mam również dwa miejsca na stanowisko doradcy klienta - wiadomo, że zarabia on więcej niż kasjerka, ale nie martwcie się. Oprócz świątecznej premii mam dla was niespodziankę.  Miłą niespodziankę, o której dowiecie się na kolejnym naszym spotkaniu, dziś wieczorem. — Odetchnęłam z ulgą, że mój wykład się skończył, ale Mike kiwnął głową, dając mi do zrozumienia, że o czymś zapomniałam.. — A, no właśnie, w związku z tymi zmianami etatów poprosiłabym do godziny.. — Spojrzałam na zegarek, była za kwadrans dziesiąta. — Dziesiątej trzydzieści dostarczyć do pana Mike'a swoje CV oraz list motywacyjny. Dziękuję wszystkim za uwagę, w razie pytań będę w swoim biurze. — Powiedziałam i dumna z siebie wyszłam z sali. 

 Mike wyszedł zaraz za mną, więc poprosiłam go, aby przyszedł do mojego gabinetu. 

 — Mike, ty znasz tych ludzi lepiej ode mnie, orientujesz się, kto ma jakie warunki, możesz zrobić mi listę osób bardziej i mniej zamożnych? Chciałabym im pomóc. 

 Mike wykonał moje polecenie, po czym wrócił z listą, o którą go prosiłam oraz CV wszystkich osób. Zaczęłam najpierw od listy, która była bardzo prosta. Osoby, co nie szanowały innych pracowników były bardzo bogate. Wybraliśmy cztery najbiedniejsze osoby i to im postanowiliśmy dać awans. 

         Na spotkaniu popołudniowym przedstawiliśmy razem z Mike'm osoby, które awansowały oraz wyjaśniliśmy naszą niespodziankę. Wszystkie osoby dostały podwyżki płacy. Osoby, które zarabiały najmniej - o dwadzieścia pięć procent swojej pensji, a te, które zarabiały nieco więcej o pietnaście procent. Każdy był bardzo zadowolony.

 Było pietnaście po czwartej. Postanowiłam wrócić do swojego biura i jeszcze raz przejrzeć dokumenty. Zainteresował mnie nasz doradca klienta, Nathan Szell. Zwrócił oją uwagę, ponieważ był niesamowicie bogaty. Jego rodzice byli dużo bogatsi od moich,  on miał pod sobą kilka firm. Dlaczego więc pracował w moim banku? Nie sądzę, że potrzebne mu były pieniądze. Z drugiej strony, Nathan był zniewalająco przystojny. Jego jasne blond włosy, niebieskie oczy, ciało niesamowicie umuskularnione, każda dziewczyna na niego by poleciała, a on jej nie miał. Było w nim coś dziwnego, czułam, że to nie jest coś, o czym dowie się każdy.

         W biurze zrobiło się strasznie zimno. Spojrzałam na zegarek, było już po piątej. Oprócz Mike i sprzątaczek nie było już nikogo. Podeszłam do okna. Na parkingu stały trzy samochody. Mój, Mike'a i jeszcze jeden. W środku tego ostatniego ktoś siedział.  Z  drugiego piętra niestety nie mogłam ujrzeć twarzy, ale był to na pewno mężczyzna. Odeszłam od okna, wzięłam płaszcz i już miałam wychodzić, gdy coś mnie tknęło, abym z powrotem podeszła do okna. Nathan stał obok samochodu, na który jeszcze przed momentem tak beszczelnie się gapiłam. Patrzył w moje okna. Nie widziałam nic, oprócz dwojga niebieskich oczu, które wpatrywały się we mnie. Płonęły, jego oczy płonęły! Okno nagle się otworzyło, a na  moją twarz wpadła kartka. 

"Spostrzegawcza jesteś Ameel, bardzo spostrzegawcza."  -  przeczytałam. 

         Spojrzałam w dół, nadal tam stał. Szybko zgasiłam światło, ubrałam w pośpiechu płaszczyk i ruszyłam do wyjścia. Wyszłam na dwór, ale na parkingu stał już tylko mój samochód. Poczułam zimny dreszcz obiegający moje ciało. Stałam tam otępiała, a wokół mnie panowała ciemność i głucha, dziwnie głucha cisza...

.........................................................................................................................

Czytam = Komentuję , to naprawdę dużo czasu nie zajmuje. :)