LOFREEE

ROZDZIAŁ 11 - KOMU UFAĆ?

Strasznie bolała mnie głowa. Podniosłam się ociężale i usiadłam na łóżku. Byłam w swojej sypialni, było jeszcze jasno. Spojrzałam na zegarek, spałam może ze dwie godziny. Na dworzu było jasno, świeciło słońce,  Łyknęłam kilka tabletek na ból głowy i zeszłam na parter. Zdziwiło mnie to, że siedział tam Oliver.

            - Co Ty do jasnej cholery tutaj robisz, Oliver? Wynoś się stąd! – krzyknęłam, patrząc mu prosto w oczy.

            Oli spojrzał na mnie niczym na wariatkę i zapytał co się stało i o co mi chodzi. Wybił mnie tym z rytmu. Wydawało mi się,  że On naprawdę nie wie o co mi chodzi.

            - Co to miało znaczyć, Klara, Ty i to uśpienie mnie ?

            - Ameel, o co Ci chodzi, o czym Ty do mnie mówisz, czy ty coś brałaś, piłaś ?

            Naprawdę byłam zdziwiona, nie wiedziałam, czy on żartuje, czy mogę mu zaufać i o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi.

            - Oliver, ja…. – zaczęłam mu wszystko opowiadać, a gdy skończyłam jego słowa kompletnie mnie zszokowały.

            - Am, nagrałem Ci milion wiadomości na sekretarkę, milion razy dzwoniłem, nawet prosiłem tatę,  zostawił Ci wiadomość, że wyjechałem z nim w interesach. Odsłuchałaś sekretarkę? Nie – odpowiedział sam sobie. - Zajrzałaś w mail? Też nie. Ohm, a teraz wmawiasz mi, że ja Cię napadłem?  Niby dlaczego miałbym to robić?

            Zastanowiłam się chwilę i postanowiłam nie mówić mu prawdy. Chciałam trzymać się zasady ograniczonego zaufania. Ale w tym momencie wiedziałam, że ta zasada będzie musiała obowiązywać nie tylko w stosunku do Olivera, ale też do innych moich znajomych. Ktoś z nich kręcił, moje podejrzenia pod wpływem manipulacji padły na Olivera, ale w tamtym momencie nie byłam do końca pewna czy kieruję je ku dobrej osobie. Miałam tylko jeden pomysł jak sprawdzić czy Oliver jest.. taki sam jak ja.

            - Udowodnij mi.

            - Jak ?

            -Pokaż mi swoje oczy.

            - Przecież widzisz. – Uśmiechnął się łobuzersko,

            - Nie teraz, w nocy.

            - Dobrze.

            Słyszałam i powędrowałam w kierunku  szafki z ubraniami. Musiałam się przebrać i zdążyć jeszcze do firmy. Coś mi nie pasowało w tej sytuacji, ale nie wiedziałam co. A może to Nathan jest zły i próbuje mnie skłócić z Oliverem?  Próbuje mnie poróżnić, aby mógł dostać się do naszej ekipy. Nie wiedziałam sama.

                                                                      

                                                                       *

            Już od progu w banku było widać, że coś jest nie tak. Wiedziałam, że zaraz się dowiem co.

            - Am, możesz mi wytłumaczyć dlaczego zwolniłaś Nathana?  - Zaczął wrzeszczeć na mnie Mike, nigdy nie widziałam  go tak zdenerwowanego.  Byłam zdziwiona.

- Co zrobiłam?

            - Dziś nie przyszedł do pracy, gdy do niego zadzwoniłem, powiedział, że go zwolniłaś.

            - Ale ja go nie zwolniłam. Mike, dlaczego miałabym to robić? Od podejmowania takich decyzji jesteś Ty, a nie ja.

            - No, ale mi tak powiedział. Dzięki temu mamy jednego pracownika za mało i bardzo mnie to denerwuje, ponieważ nie wyrabiamy z czasem.  

Byłam zdziwiona, dlaczego Nathan się zwolnił, przecież to, co wydarzyło się między nami nie powinno wpłynąć na nasze stosunki w pracy. Przeprosiłam Mike i powiedziałam, że zaraz to wyjaśnię. Poszłam więc do biura, usiadłam na fotelu, wzięłam kilka głębokich wdechów i zadzwoniłam. Odebrał już po pierwszym sygnale.

            - Tak, panno Am – powiedział swoim uwodzicielskim głosem.

            - Nathan, do jasnej cholery, dlaczego powiedziałeś Mike’owi, że ja Cię zwolniłam.

            - Co? Ja mu nic takiego nie powiedziałem Am…

            - Jak nie? To dlaczego Cię nie ma w pracy?

            - Bo mam wpisany urlop na dzisiejszy dzień.

            - Ale Mike powiedział, że do Ciebie dzwonił.

            - Nie, Am. Nie dzwonił do mnie… Sprawdź w harmonogramie, mam urlop.

            - Czekaj sekundę – zajrzałam do komputera i faktycznie, Nathan miał wpisany urlop – Oh, to ja już nic nie rozumiem,

            - Pamiętaj Am, nikomu nie ufaj, nikomu. – Powiedział to, po czym się rozłączył.

            Siedziałam tak kilka dobrych  minut i się zastanawiałam nad tym, dlaczego Mike mnie okłamał. Poprosiłam moją sekretarkę, aby przysłała do mnie Mike’a natychmiast. Był po kilku minutach.

            - Co jest Am? – spytał poważnym głosem.

            - Dlaczego mnie okłamujesz Mike?

            - Ale.. ja cię nie okłamuje. O co Ci chodzi ?

            - Powiedziałeś, że dzwoniłeś do Nathana, powiedziałeś, że  powiedział, że go zwolniłam. Tym samym, jakbyś nie pamiętał, mam dostęp do bilingów naszej firmy i Mike, przykro mi, ale nie dzwoniłeś do niego.

            - No dobrze, może i nie dzwoniłem, ale to nie zmienia faktu, że nie przyszedł do pracy.

            - Bo ma wpisany urlop! – walnęłam pięścią w biurko.- Mike, zawiodłeś moje zaufanie, bardzo je zawiodłeś. To, że jestem od Ciebie młodsza o kilka lat i jesteśmy ze sobą po imieniu nie upoważnia Cię do kłamania mi w żywe oczy i zwalania na mnie winy.. – Popatrzyłam na jego minę, w ogóle nie przejmował się tym, co do niego mówię, nie miał do mnie żadnego respektu, więc w tym momencie postanowiłam być prawdziwą szefową i nie tolerować takiego zachowania w mojej firmie.

            - Nie Ty zajmujesz się firmą, tylko ja – powiedział, jakby mówił to do swojego dziecka.

            - Już nie. – powiedziałam śmiertelnie poważnym głosem – Mike, przykro mi, ale moja prawa ręka nie może zachowywać się w tak zachłanny sposób. Liczą się dla Ciebie tylko pieniądze, które u mnie zarabiasz.

            Co chcesz przez to powiedzieć Am?  - jego głos lekko zadrżał, ale ja byłam twarda.

            - Panno Am, albo szefowo, a nie Am. Będę łaskawa. Jesteś zdegradowany do poziomu kasjera. – Było to najniższe stanowisko w mojej firmie, pomijając sprzątaczki – Lub jeżeli wolisz, możemy rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym za porozumieniem stron. Oczywiście dostaniesz odprawę.

            - Jak możesz mi to robić? Od czterech lat prowadzę tę instytucję! – Krzyknął mi prosto w twarz.

            Spojrzałam w jego oczy. Nie były normalne, nie były takie jak innych ludzi, nie były też takie jak moje. Były… straszne. Błyszczały lawą, żywą lawą, płonęły. Było w nich widać gniew.

            - Zwalniam Cię dyscyplinarnie Mike. Zabierz swoje rzeczy i wyjdź. Masz pół godziny, po tym czasie wzywam ochronę. 

            Spojrzał mi w oczy, po czym odwrócił się na piecie i wyszedł. Strasznie zaczęła po raz kolejny  boleć mnie głowa, ale wiedziałam, że muszę wziąć się w garść i poszukać kogoś na jego miejsce. Kogoś kto zajmie się moją firmą bo ja… Szczerze mówiąc nie miałam o tym pojęcia.

DO: Pracowników banku

Witam wszystkich pracowników w tym szczególnym dniu. Chciałabym poinformować, że stanowisku głównego kierownika zostało puste. Wszystkie problemu proszę zgłaszać do zastępcy kierownika lub osobiście do mnie.

W holu pojawi się skrzynia, do której proszę wrzucać podpisane imieniem i nazwiskiem kartki na trzech kandydatów na wyżej wymienione nazwisko.

Jutro poinformuję was o przebiegu głosowania i mojej decyzji.

Proszę o nie plotkowanie na temat zwolnienia Pana Mike’a.

Życzę miłej pracy.

Prezes Banku

Ameel Quin

            Cóż innego mogłam zrobić w zaistniałej sytuacji? Nie miałam wyboru. Miałam tylko nadzieję, że pracownicy wybiorą kogoś odpowiedzialnego na to miejsce. Nie spodziewałam się jednak, że decyzja, aż tak bardzo mnie zaskoczy…

.............................................................................................

Przepraszam, za tak długi czas oczekiwania na rozdział, ale miałam trochę innych obowiązków na głowie. Postaram się nadrobić : )