ROZDZIAŁ 30 - SYLWESTROWA MOC.

         Moje oczy zaczynały mnie już zwodzić. Widziałam rzeczy i ludzi, których normalne osoby nie widzą, ale tym razem to była prawda.  Kilka metrów od nas stała nasza Klara. Nasza sprzątaczka, która nie powinna się tutaj znaleźć. Na dodatek jej oczy… Nie, no to nie mogła być prawda, ale na ten moment wydawało się, że jednak nią była.

         Oczy gosposi promieniały, niczym żywe iskierki tańczące w ogniu, na twarzy malował się szyderczy uśmiech, który, jak już mogłam się spodziewać, nie zwiastował nic dobrego ani przyjemnego. Zastanawiałam się, jak mogłam tego nie zauważyć. Przecież to ja przygarnęłam ją pod swój dach, dałam jej schronienie, byłam przy niej każdego dnia. Mogła nas zabić, kiedy tylko chciała… Jednak tego nie zrobiła. Pozostawało tylko pytanie: dlaczego?

         — Czy ty to widzisz? — zwróciłam się do Nate’a.

         — Widzę i nie mogę uwierzyć własnym oczom. Przecież… — urwał na chwilę — ona nigdy nie wykazywała żadnych objawów, jeżeli mogę to tak nazwać. — Spojrzał na mnie dziwnym wzrokiem. Jego twarz wyglądała na faktycznie zmartwioną całą sytuacją, a jednocześnie zmęczoną. Ba, wszyscy byliśmy wykończeni ciągłym oczekiwaniem tego, co przyniesie kolejny dzień, ale nie mogliśmy ustać w miejscu. Życie toczyło się dalej, a my musieliśmy stawić czoła temu, co nas czekało, czymkolwiek by to nie było. — Ej, gdzie ona jest?  — spytał, patrząc w miejsce, w którym przed chwilą stała. Rozejrzałam się po Sali, ale nigdzie nie mogłam dostrzec starszej pani.

         Przeszliśmy spokojnie wśród gości, witając się ze znajomymi, aż po kolei odnaleźliśmy przyjaciół. Godziny leciały wolno i nic się nie działo. Siedzieliśmy przy stoliku i czekaliśmy, aż podadzą nam pierwsze gorące danie i bacznie obserwowaliśmy tłum, ale ani ja, ani reszta moich towarzyszy nie mogliśmy jej dostrzec.

         — Chyba rozpłynęła się w powietrzu. — powiedział Jon, wyraźnie poirytowany faktem, że zamiast móc się nacieszyć Rosse, to musi wypatrywać kolejnego niebezpieczeństwa.  Można powiedzieć, że ta kobieta zepsuła mu pierwszy wieczór bez Felcy, który miał być udany.

         — Jest to bardzo możliwe. — Głos zabrała Rosse, siedząca obok mnie i Jona.  — Jak już mówiłam, Felton ma wielu LOFREE, których jeszcze nie mieliście zaszczytu poznać — powiedziała z ironią w głosie. — Jeżeli faktycznie rozpłynęła się w powietrzu, to  jest bardzo utalentowana.

         — Utalentowana? — Teya podniosła brwi ze zdziwienia.

         — Od kiedy nasze moce można nazwać talentem? — dopełnił ją Oliver. Oni tak pięknie do siebie pasowali. Nie wiem czy to przez to, że od dzieciństwa wychowywali się razem, czy też faktem jest, że są dobrani w każdym calu, względem charakteru i wyglądu na sto procent są idealni. Nadal nie mogłam się przyzwyczaić, że mój Oli jest z Teyą. Że trzyma ją za rękę, że całuje tak jak mnie, mówi do niej, szepta do ucha… Ale ona była dokładnie w tej samej sytuacji, no może nie do końca, bo ona nie wychowywała się z Nate’m, ale jednak byli parą.

         — No tak, normalnie. Talent, są to talenty. Idźcie do „MAM TALENT”, a ludzie wam pokażą, że wasze moce są wyjątkowe. — zaśmiała się. Zrobiła to tak swobodnie, że aż jej zazdrościłam. Była taka piękna, idealna w każdym calu. Mogłabym, z czystym sumieniem ją zabić, zerwać z niej skórę i założyć na siebie. Ludzie często powtarzali mi, że mam wyjątkową urodę, że jestem śliczna, ale ja wolałabym wyglądać właśnie tak, jak Rosse. I na dodatek, ona ma tyle pewności w sobie. Wszystko co robi, wydaje się, że jest przemyślane kilkukrotnie, a ton jej głosu jest adekwatny do sytuacji, w której właśnie się znajduje. —Ale mniejsza o to, myślę, że jest zniknięciem. Może przenosić się w każde miejsce na ziemi w danej chwili. Na przykład, teraz stoi tam — Wskazała ręką na schody — a za chwilę znajdzie się tam. — Pokazała stolik obok nas.

         — Ale mi talent. — poirytował się Oli — Ja też tak umiem.

         — Nie, ty tak nie umiesz kolego. Ty biegniesz z prędkością światła, ale cały czas znajdujesz się na ziemi, a ona w jakiś magiczny sposób z tej ziemi ucieka. Przez ułamek sekundy nie ma jej ani ciałem, ani duszą wśród nas. Jakby to prościej powiedzieć… lewituje.

         Usłyszawszy to zdanie, zauważyłam, że na salę zaczynają wchodzić kelnerzy, niosący do stolików potrawy.  Do mojego nosa doszedł dziwny zapach, który wcale nie był apetyczny. Inni nie zdawali się tego dostrzegać, ale ja i reszta marszczyliśmy nos.

         — O nie… No chyba jaja sobie z nas robi. — skrzywiła się Rossalie.

         – Też to czujesz? — zapytałam.

         — Nie to, a to. — Spojrzała skrzywionym wzrokiem na danie na talerzu — To jest zatrute. Dlatego tak śmierdzi.

         Rozejrzałam się dookoła. Jeszcze nie wszyscy mieli danie przed sobą, więc nikt nie zaczął jeść. Po drugie, najpierw, zgodnie z tradycją, należało wznieść toast za stary rok. Zastanawiałam się, co zrobić, aby nikt się nie otruł i jednocześnie nie zasiać paniki. Spoglądając na kelnerów, widocznie niczego nieświadomych, kątem oka zauważyłam, jak do kuchni wchodzi Klara, ubrana w stój kelnerski.

         — Czy możesz zatrzymać czas?  Czy coś jakoś zrobić, aby nikt nic nie pamiętał? — spojrzałam rozbieganym wzrokiem na Rosse, a ona kiwnęła głową, przytakując. — A więc działaj, a reszta za mną— Wydałam polecenie i ruszyliśmy, niczym magiczny team do kuchni, obserwując jak wszyscy wokół spowalniają, aż w końcu całkowicie się zatrzymują.