LOFREEE

ROZDZIAŁ 27 W NAJMNIEJ SPODZIEWANYM MOMENCIE 

—Masz jakiś kontakt z  Winter? — zapytałam Olivera, który siedział przy oknie, patrząc w… Właściwie w nic, ponieważ było tak ciemno, że nazbyt dużo nie było widać.

         — Co ty. — Odwrócił się w moją stronę. — Ja nawet nie wiem, gdzie byłem. Obudziłem się dopiero niedaleko domu.

         Nie miałam zielonego pojęcia, co mamy teraz zrobić. Wszystko toczyło się tak szybko. Jeszcze niedawno siedziałam sobie z Oliverem przy kominku, popijając kakao i oglądając telewizję, a teraz? Nie pamiętam, kiedy ostatnio te pudełko było włączone. Czasem żałowałam, że się o tym wszystkim dowiedziałam.

         — Ona miała rację. Myślę że to sprawka Feltona. — Jon podniósł się z krzesła i zaczął irytująco chodzić w kółko. — Musimy coś z tym zrobić, bo tak nie da się żyć. Całodobowa ciemność wytrąci ludzi z rytmu, nawet latarnie mają problem z oświetleniem ulic, ludzie będą bali się wychodzić z domów i w końcu umrą z głodu.

         — Też tak uważam. — Podsumowała Teya — Jednak nie za bardzo wiem, co mamy z tym zrobić i jak się za to zabrać.

        

         Włączyłam telewizję i próbowałam pomyśleć, ale do mojej głowy nie wpadał żaden wspaniały pomysł. Leciały właśnie wiadomości.

         — W całym Play City zapanował mrok. Od wczoraj panuje gęsta mgła, która utrudnia widoczność. Specjaliści próbują odkryć, skąd wzięło się te nieznane dotąd zjawisko, ale jak na razie nie mają żadnych nowych informacji na ten temat. Na bieżąco będziemy informować o postępach w sprawie.

         No tak, specjaliści. Wątpię, żeby mieli jakieś pojęcie o tym, kim jest Felton i, że to jego sprawka.

         — Myślę — zaczęłam — że na razie nic nie możemy zrobić. Powinniśmy żyć i wrócić do normalności, ale nie będzie to jednak proste.

         — Ja też tak sądzę. — Westchnął Jon.

         Dwa dni później nic się nie zmieniło. W miasteczku nadal panowała ciemność i nic nie wskazywało na to, że ma się to zmienić w najbliższej przyszłości.

         Siedziałam właśnie w biurze, uzupełniałam resztę papierów, które musiałam jeszcze dziś wysłać do głównej księgowości, kiedy do pomieszczenia weszła Rossalie.

         — Dzień dobry — zaczęła wolno — Ja chciałam przeprosić za wszystkie kłopoty, które pani przeze mnie miała. — Zdziwiłam się, ale postanowiłam nie okazywać tego i zaczęłam rozmowę.

         — Dobrze, puśćmy to w nie pamięć. Mogę cię o coś zapytać?

         — Myślę Am, że to ja muszę ci najpierw coś powiedzieć.

         — Od kiedy przeszłyśmy na „ty”?

         — Od bardzo dawna jesteśmy na po imieniu. Popatrz. — Patrzyłam na Rossalie, która stoi naprzeciw mnie i zaczyna ściągać perukę. Perukę?! Pod spodem kryły się długie, bujne, rude włosy. Była przepiękna, ten kolor jeszcze bardziej podkreślał to, że ma niesamowitą urodę. Zaczęła mi kogoś przypominać, ale nie wiedziałam kogo. Czułam, jakbym ją znała od dawna, ale to było niemożliwe.  — Widzisz, ja nie jestem tym, za kogo mnie masz,

         — Więc kim jesteś? — Byłam pewna obaw tego, co zaraz miałam usłyszeć.

         — Jestem Rosse.

         — Tak, wiem, to skrót od imienia Rossalie, nie?

         — Owszem, ale ty mnie znasz, jako kogoś zupełnie innego… — zamilkła na chwilę, jakby chciała dodać napięcia, już i tak dziwnej, sytuacji — Jako RoFe.

         Moja mina w tamtym momencie była bezcenna. Myślałam, że RoFe jest mężczyzną, na dodatek dużym i postawnym, a nie przepiękną kobietą o magicznych mocach.

         — Po co ty…

         — Wiem, że wydaje ci się to dziwne, ale naprawdę nie mam złych zamiarów.

         — Więc…?

         — Chcę wam pomóc, bo widzę, że beze mnie nie dacie sobie rady. — W mojej głowie zaczęła krążyć dziwna myśl, więc zadałam pytanie.

         — Jeżeli nie nazywasz się RoFe, ani Rossalie, to jak naprawdę masz na imię?

         — Już mówiłam, nazywam się Rosse.

         — Rosse… Rosse… Kojarzy mi się to imię…

         —Z żoną Feltona.

         Otworzyłam oczy szeroko ze zdziwienia.

         — Bo dokładnie nią jestem. Witaj Am, nazywam się Rosse Felton, mówiono na mnie niegdyś, że jestem żoną diabła i córką wiedźmina, wiedźmą z piekła rodem, która zabije wszystkich dobrych, jakich spotka na swojej drodze.

         Cofnęłam się kawałek do tylu, gdy nagle wszedł Nate. Spojrzał na nią wielkimi oczyma, a ona uśmiechnęła się do niego w taki sposób, że moje serce się zatrzymało. Widzieliśmy już, co potrafi, więc walka z nią z góry była przegrana, a w mojej głowie brzęczały tylko słowa: „która zabije wszystkich dobrych, jakich spotka na swojej drodze”.