ROZDZIAŁ 31 - ROZMOWA

Czułam się jakoś dziwnie otępiała, ale podejrzewałam, że to za sprawą Rosse, która zatrzymała czas wszystkim, oprócz nas.  Nie codziennie patrzyłam na ludzi, którzy stoją w miejscu, w kompletnym bezruchu, a my chodzimy wokół nich i możemy zrobić wszystko, co się nam żywnie podoba. Gdybym była biedna i miała taką moc jak Rosse, na pewno okradłabym teraz bank, ale miałam inne, ciekawsze i bardziej niebezpieczne rzeczy na głowie, niż uganianie się za pieniędzmi.

         Weszliśmy do kuchni, ale ku naszemu zdziwieniu nie było tam Klary, tylko kilku innych kelnerów, którzy zatrzymani, stali z tacami w rękach. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, ale zdałam sobie sprawę, że czas nie zatrzymał się dla niej, tylko dla ludzi, a ona najwyraźniej człowiekiem nie była.

         — Rosse! – zawołałam, a ta chwilę potem pojawiła się w drzwiach. — Czy jeżeli zatrzymujesz czas, to zatrzymujesz go też dla innych LOFREE, czy to tak jak na nas, na nic też nie działa?

         — Ojć, no faktycznie, na nich też nie działa. Ta magia nie skutkuje na magiczne istoty.

         — Dobra, musimy coś wymyślić, aby nie potruć wszystkich w koło. — Oliver przerwał naszą pogawędkę.

         — Ale co…? — Nate spojrzał na niego. Widać było, że myśli, ale tak jak i on, tak i ja nie mieliśmy zielonego pojęcia, jak sprawić, aby jedzenie się odtruło. Odruchowo spojrzeliśmy na Rosse.  — A może ty masz jakiś pomysł?

         Kobieta podrapała się po głowie delikatnie, uważając, by nie popsuć swojej idealnej fryzury.

         — Nie wiem… Może by tak podmienić danie?

         — Na co?! — zaśmiał się Jon, który mimo całej sytuacji był w świetnym nastroju.

         — Normalnie, wyczaruję jakieś jedzonko, a te, które jest tutaj wyrzucimy.

         Przytaknęliśmy i usiedliśmy na krzesłach, patrząc jak Rosse manewruje rękoma. Wyglądała naprawdę powalająco, aż ciężko mi było oderwać od niej wzrok. Stała w drzwiach pomiędzy kuchnią a salą i po kolei, nie odrywając wzroku od talerzy, każde danie wyrzucała do kosza naprzeciw sali bankietowej, a gdy skończyła wykonywać tę czynność, wzięła się za kolejną. Dalej stała w miejscu, na każdym ze stolików pojawiały się apetyczne dania.

         Po skończonym zabiegu, wszyscy wrócili do rzeczywistości i zaczęli się ruszać. Nikt nic nie pamiętał, a mi spadła gula z gardła. Nagle Teya złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę łazienki, zgrabnie tłumacząc, że musimy przypudrować nosek.

         — Am, mi coś tutaj nie pasuje? — Patrzyła na mnie z takim przerażeniem, że aż sama zaczęłam się bać.

         — Czemu?  — spytałam zdziwiona jej reakcją, opierając się o umywalkę i czekając zniecierpliwiona na to, co powie.

         — No bo widzisz, kobieta pojawia się z nikąd… Nic o niej nie wiemy, nagle Jon się w niej zakochuje. — Przerwała na chwilę.

         —Skąd wiesz, że się zakochuje?  — Przymrużyłam oczy.

         — Jak byś nie pamiętała, nie tylko on, ale i ja, mogę siedzieć w jego głowie. — Stuknęła palcem w swoje włosy. — Nie wiem, czy ja tak szybko bym się ogarnęła po stracie Felcy, ja dalej nie mogę o niej zapomnieć, śni mi się po nocach, a on… Tak jak gdyby nigdy nic, znalazł sobie nową kochanicę... — zamilkła na chwilę.

         — W sumie… Masz rację, to wygląda dziwnie… — Odwróciłam się w stronę lustra i spojrzałam na swoją twarz, zastanawiając się, co mam zrobić z tym faktem. Widać, że straciliśmy czujność i tylko Teya nadal ją miała. — Ale po co bym nam pomagała?

         — Am, czy ty jesteś tak głupia, czy tylko udajesz? — zaśmiała się szyderczo — Ona próbuje zbudować nasze zaufanie. Skąd wiesz, że to nie ona zatruła to jedzenie? Przecież mówiła, że nikt nie wie, że ona żyje, a nagle pojawia się na balu sylwestrowym, narażona na to, że jakiś LOFREE ją zobaczy?

         Otworzyłam oczy ze zdziwienia. Nie pomyślałam o tym, nawet nie połączyłabym tych faktów.

         — To co robimy?

         — Nic, na razie udawaj, że wszystko jest w porządku.