ROZDZIAŁ 35 - PRZYSZEDŁ CZAS NA POZNANIE DIABŁA

                Po długim locie w końcu dotarliśmy na wyspę. Plaża otulona była złotym piaskiem, a woda równomiernie uderzała o brzeg tworząc fale. Patrzyłam z zadumą na morze i nie mogłam uwierzyć, że ta wyspa kryje w sobie zło. Była taka urocza, aż chciałabym na niej spędzić urlop.

         Weszliśmy w gęsty las, który był już mniej przyjemny. Mijaliśmy pajęczyny, w których były zaplątane robaki. Wzdrygałam się, ilekroć zauważałam ośmiokończynowca, który na niej siedział. Tak bardzo bałam się pająków, nawet tych najmniejszych. Niby nic nie mogły mi zrobić, ale ja nie potrafiłam przejść obok nich obojętnie. Najchętniej zabiłabym wszelkie pajęczaki, jakie żyją na tej ziemi. Mijaliśmy również węże, które uciekały przed nami, spłoszone rozmowami.

         Panowała ciemność, a poplątane rośliny wcale nie ułatwiały nam drogi. Trzymałam w ręce małą, ognistą kulę, która wszystko oświetlała, ale musiałam bardzo uważać, żeby nic nie podpalić, bo to mogło skończyć się źle.

         — Widzę coś. — odezwała się Teya, która miała najlepszy wzrok.

         Weszliśmy na polanę. Była to, jak na moje oko, kwadratowa łąka, na której nie było nic, prócz trawy. Jakby jakaś magiczna siła nie pozwalała na zasianie drzewka czy też jakiegoś kwastu.

         — Coś mi tutaj nie gra. — zamruczał Oliver, rozglądając się dookoła.

         — Myślę — wtrącił Jon — że to jest to miejsce, do którego mieliśmy dotrzeć.

         Rozejrzałam się wokół, ale nic szczególne nie zobaczyłam, oprócz tego, że nic nie było. Dlaczego niby mieliśmy tutaj dotrzeć? Spodziewałam się jakiegoś zamku, willi czy chociażby fortecy, ale łąka? Zwykła, najzwyklejsza trawa?  Nagle poczułam dziwny, nieznajomy mi zapach, który powodował, że mój żołądek przewracał mi się w brzuchu.

         — Czujecie to? — spytał Nate, krzywiąc się.

         — Yhym. — przytaknęłam.

         — Nie dobrze mi. — Teya zrobiła się cała zielona.

         Tylko Jona nie ruszał ten dziwny zapach. Przypominał smród zgniłego jajka pomieszanego z zgniłym mięsem. Mój organizm przeżywał katusze.

         — Mam dziwne przeczucie, że zaraz będziemy mieli gościa.— Chłopak złapał za miecz, który miał z tyłu na plecach.

         — Masz dobre przeczucie. — Teya wskazała ręką w stronę lasu, z którego wyłaniała się jakaś postać.

 Jak wielkie było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że dana postać jest… Dzieckiem. Chłopczyk miał może z dwanaście lat, co dodatkowo utrudniało całą tę sytuację. Wiedzieliśmy, że trzeba go zabić, ale jak tylko pomyślałam, że muszę zabić dziecko, to zrobiło mi się jeszcze bardziej nie dobrze i zwymiotowałam wprost przed siebie. Nikt nie zwrócił na to uwagi, ale wiedziałam, że oni też mają opory.

Chłopczyk ustał w odległości trzystu metrów od nas i patrzył, jakby czekał na nasz ruch. Gdybym nie miała wyostrzonego wzroku, raczej nie dostrzegłabym jego rys twarzy. Jednak z daleka widziałam, jak skrzą się w jego oczach czerwone ogniki, co tylko utwierdzało, że jest zły i pod władzą Feltona.

— Mamo — odezwał się — Mamusiu, to ty? — Miał delikatny, dziecięcy głos, który wpawiał w odrętwienie całe moje ciało. Swoje słowa kierował w moją stronę. — Mamusie, tak bardzo tęskniłem. — Uśmiechnął się. — Tatusiu, za tobą też tęskniłem. —Spojrzał na Nathana, a on na mnie, jakby chciał zapytać, o co mu chodzi. — Przytulcie synka.  — Powoli ruszył w naszą stronę.

— Cofnijcie się. To nie jest dziecko. — Rozkazał nam Jon. — On chce nas rozproszyć.

— Dlaczego on mówi do nas mamusiu i tatusiu? — Nate cofał się powoli do tyłu, uważnie się mu przyglądając.

— Bo chce, żebyśmy wzięli go za niewinne dziecko, które tęskni za rodzicami. Zaraz zaatakuje. Przygotujcie się.

Spojrzałam na dzieciaka i zauważyłam, jak podnosi jedną rękę w górę, a w tej ręce znajdowało się… Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Już wiedziałam, skąd brał się ten cholerny smród, który czuliśmy. Nigdy w życiu nie przyszłoby mi do głowy, że LOFREE może mieć taki dar. Dar? Czy ja mogłam nazwać to darem? Nie wiem sama. On trzymał pieluchę. Pieluchę z kupą. Roześmiałam się mimowolnie, a biorąc ze mnie przykład roześmiali się wszyscy.

— Stójcie. — rozkazał Jon, nie mogąc przestać się śmiać. — Dziecko, czy ty sobie żartujesz? — zwrócił się do chłopca, ale ten nic nie odpowiedział. Za to na twarzy Jona pojawiło się zdziwienie. — Naprawdę tego chcesz? — Znów głucha cisza. — Dobrze, podejdź.

Patrzyliśmy na nich, nie wiedząc o co chodzi. Gdy chłopak zbliżał się do niego, chciałam podejść, ale Teya wstrzymała mnie gestem dłoni. Akcja potoczyła się bardzo szybko, chłopczyk podszedł do Jona, ten wyciągnął miecz i jednym, szybkim ruchem uciął mu głowę. Staliśmy w szoku.

— Dlaczego…? — spytalam.

— Bo on tego chciał. — Odpowiedział Jon.

— Z nim sobie poradziłeś Jon, ale ciekawe, czy mnie zabijesz tak szybko…?  — Usłyszeliśmy głos  i zobaczyliśmy wyłaniającego się z ciemności Feltona, który pod rękę szedł z…