LOFREEE

ROZDZIAŁ 15 - I POJAWIŁO SIĘ "TO"

         - Nie mamy takiego zamiaru Mike. – Powiedział stanowczo Oliver.

         - Ale ja mam. Albo nam pomożecie, albo zginiecie. Wybór należy do was.

         - Nie chcemy  ani wam pomagać, ani ginąć.

         W tym właśnie momencie Teya przeleciała naprzeciw Felcy, która stała bezbronna i nie spodziewała się nagłego ataku. Mike rzucił w nią nożem, celując prosto w serce, na szczęście Teya poruszała się z prędkością światła i zdążyła to na czas zauważyć. Nagle Mike znalazł się obok mnie, chwycił mnie od tylu za gardło i próbował dusić. Oliver w mgnieniu  oka dopadł Mike’a, ale jego uścisk był tak silny, że nawet on nie był w stanie go obezwładnić. Próbowałam przywołać ogień, który palił się w kominku, ale nie mogłam, ponieważ go nie widziałam. To było straszne, przez moment czułam, że tracę przytomność, ale zauważyłam, że Felcy jest bardzo na czymś skupiona. Używała właśnie swojej mocy, aby zacząć kontrolować Mike, ale i to nic nie dało. Teya wyciągnęła swój luk, ale strzały odbiły się od niego niczym od skały. Groty się połamały, a Mike nadal się śmiał. Miałam bardzo silna wolę, aby nie zemdleć, ale naprawdę czułam, że są to moje ostatnie chwile na tej ziemi. Może nie dane mi było być demonem? Może demony naprawdę powinny być złe i robić to, do czego zostały stworzone. Tak bardzo ich kocham, - pomyślałam. To moja rodzina, a ja ich za chwilę stracę. Ciekawe, czy oni będą za mną tęsknić. Zastanawiałam się tak, powoli tracąc świadomość, gdy nagle  usłyszałam wielki huk.    

         Ostatkiem sił spojrzałam w prawą stronę stała tam jakaś postać. W ręce trzymała coś co wyglądało jak… pistolet. Zwykły pistolet, ale wydawało mi się, że to nim nie było. Nagle tajemnicza postać ubrana w ciemny płaszcz z kapturem otworzyła usta, a z jej krtani wydobył się zaskakująco przeraźliwy wrzask. Nie byłam pewna jak to się dzieje, że moje uszy są jeszcze na miejscu, ale uścisk Mike’a się poluzował, aż w końcu puścił.

         Upadłam na podłogę. Oddychałam z ledwością. Moje ciało pragnęło odpocząć, ale nie chciałam tego. Ciekawiło mnie, co się wydarzy dalej.

         Mike leżał na podłodze niedaleko mnie. Wił się z bólu, a ja już nic nie słyszałam.

         - Zostaw ich w spokoju – Zabrzmiał złowrogo głos tajemniczego wybawcy.

         - Prędzej zginę – odpowiedział Mike, wijąc się z bólu.

         - A więc giń – zaśmiał się, a z jego ust wydobył się wrzask, jakby jazgot kogoś, kto ginie w męczarniach.

         Spojrzałam na Mike’a, ale on już się nie ruszał. Jego ciało leżało bezwładnie na ziemi, a ręce zakrywały uszy. Jego oczy nie były już czerwone, a białe. Pokrywała je śnieżna biel. Stracił swoją duszę. Stracił siłę i moc, ale przez moją głowę przeszła mi jedna myśl, że na jego miejsce pojawi się ktoś inny,

         - Kim jesteś  - spytał Jon, który nadal zatykał uszy.

         - Waszym wybawicielem. Nic więcej nie musicie wiedzieć. – powiedziała postać w czarnym płaszczu.

         - Czemu nas uratowałeś, czemu?

         - Bo sami byście nie dali rady. Jesteście najsilniejsi, ale na ten moment nie umiecie wykorzystywać swoich darów. Radzę wam się uczyć, bo to nie koniec – to coś spojrzało na mnie – Am, nie próbuj..

         Zdziwiłam się, skąd wiedziała, co chcę zrobić? Próbowałam przywołać wiatr, aby ściągnął tej postaci kaptur.

         - Tak Am. Przede mną nic i nikt się nie ukryje. A wy się przygotujcie, bo to dopiero początek waszych kłopotów.

                                               ***   

         - No więc Teyo, od kiedy znasz Nathana?  - Oliver spojrzał na siostrę karcącym wzrokiem.

         - Odkąd dowiedziałam się, że mam moce. Poznałam go kilka dni później.Nie chciałam go mieszać w nasze sprawy, więc nic nie mówiłam.

         - A powinnaś powiedzieć Teyo.. – Posmutniał Jon. – Musimy sobie ufać.

         - Wiem, ale on nie jest zły. Naprawdę. Jestem z nim już trochę czasu.

         W środku we mnie aż się  gotowało. Nie tylko dlatego, że byłam zazdrosna, chociaż byłam, niesamowicie, ale  dla tego, że Nathan to parszywa świnia, która chodzi z moją najlepszą przyjaciółką, w uwodzi mnie.

         - Kiedy go poznamy? – Zapytała Felcy, jako jedyna spokojna w tym gronie.

         - Teraz. – Spojrzałam w stronę drzwi, w których stał Nathan we własnej osobie.

..........................................................................................................................................

A więc to już pietnasty rozdział mojej powieści. Myślę, że będzie ich jeszcze więcej. szkoda tylko, że nie mam tylu czytelników, ile mam rozdziałów.

Mam jednak nadzieję, że będzie lepiej, że z biegiem czasu ktoś, opróćz tych dwóch stałych u mnie osób zacznie doceniać moją pracę. Piszę dla siebie, nie dla innych, jednak miło by było, gdybym miała motywację od strony czytelników. 

Apel do was! Jeżeli jest was więcej zostawcie chociaż jeden komentarz pod moim postem, abym wiedziała, że mogę na was liczyć.

Buziaczki :*