LOFREEE

ROZDZIAŁ 26 - MGŁA

                Staliśmy jak wryci, nie wiedząc, co dalej mamy robić. Atmosfera była dosyć gęsta, co powodowało, że  moje nogi się uginały. Oliver i Jon wyglądali jakby chcieli się nawzajem zabić, Nathan był zazdrosny, co widziałam w jego oczach, a Teya patrzyła na Olivera takim dziwnym wzrokiem.

         — Nie wiem jak wy, ale ja na dzisiaj mam dosyć. — powiedziałam, ziewając.

         — Ja też. — Jon spojrzał w moją stronę, po czym znów przeniósł swój wzrok na Oliego. — Przepraszam.

         — Ja również — Podał mu rękę —Nie powinienem był tak mówić. Wiem, co czujesz.

         — Nie wiesz! — Uniósł się — Ale rozumiem, że chcesz wiedzieć. Dobra — Westchnął — ja wracam do siebie, chcę być sam. Jeżeli coś się stanie, dzwońcie, a ja zaraz będę. — powiedział, podnosząc się i kierując swoje kroki w kierunku wyjścia. Obejrzał się przez moment, spojrzał na mnie, uśmiechnął się delikatnie, po czym wyszedł.

         — Możemy już iść do domu? — Zapytała Teya, która stała obok nas, mając jakąś dziwną minę.

         — Ok. Hm, Oliver… — zaczęłam zdanie,

         — Tak, wiem, że mieszkasz z Nate’em, i że jesteście parą, wiem.

         — Skąd?

         — Widzisz, dowiedziałem się o wszystkim prędzej od was, co mnie naprawdę rozwścieczyło, ale zdałem sobie sprawę, że ja naprawdę to cię nigdy nie kochałem.

         — Aha — Tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić.

         — Nie przejmuj się mną. — Oli uśmiechnął się do mnie. — Myślę, że jest pewna dziewczyna, która jest bliska mojemu sercu.

         — Naprawdę?  — Na mojej twarzy pojawił się grymas, który przypominał zdziwienie. Spojrzałam na Nate’a, uśmiechał się do Teyi, a ona odwzajemniała jego uśmiech. — Ja chyba czegoś tutaj nie rozumiem.

         — Nie rozumiesz, bo nie możesz rozumieć. Widzisz, siostro… — Pierwszy raz tak mnie nazwał, a po moim ciele przeszedł jakiś dziwny dreszcz. — Można się z tego śmiać, ale ja byłem z dziewczyną, która jest moją siostrą, a moja siostra była z chłopakiem, który jest jej bratem. — zaśmiał się — Po prostu zamieniliśmy się miejscami.

         — Nadal nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć…

         — Chcę powiedzieć, że kocham Teyę.  — Zrobiłam wielkie oczy. Popatrzyłam na Teyę, która się uśmiechała w stronę Olivera.

         — Ty też go kochasz? — Spytałam.

         — Nie wiem jak to wytłumaczyć, ale gdy zobaczyłam go w drzwiach…— zamyśliła się na moment — Zawsze mi się podobał, z wyglądu, z charakteru i ogólnie. Zazdrościłam ci, że możesz z nim być, a ja nie, bo jest moim bratem, ale teraz? Nic nie stoi nam na drodze.

         Cholera jasna, że ja nic nie zauważyłam.

         — Okej, nie wnikam. To jak, spadamy do domu? — spytałam — A ty, gdzie śpisz?

         — Myślę, że Teya mnie przygarnie. — Puścił do niej oczko, po czym wyszliśmy z biura i udaliśmy się w stronę mojego samochodu.

         Na dworze leżał śnieg, który nie wiadomo kiedy spadł. Nie zauważyłam, żeby padał, ale byliśmy tak pochłonięci rozmową z Winter, że mogłam to przeoczyć. Temperatura była bardzo niska, nawet ja odczuwałam chłód powietrza, co często mi się nie zdarza. Jechaliśmy z Nate’em samochodem, gdy nagle pojawiła się gęsta mgła. Miałam ograniczone pole widzenia, więc zwolniłam. Droga ciągnęła się przez gęsty las, ponieważ nasz dom znajdował się kawałek za miastem.  Słońce zachodziło dosyć szybko, ale dziś było wyjątkowo ciemno.

         — Nate? — powiedziałam cicho.

         —Yhm? — Było widać, że jest na czymś skupiony.

         — Nie sądzisz, że ta mgła jest dziwna?

         — Sądzę. Coś mi tutaj nie gra. — Przymrużył oczy — Skąd wzięła się ta mgła? Jest taki mróz, że mgła nie powinna występować.

         — Wiem właśnie. Mgła to skroplona woda, a to nie zamarza.

         — Jedź wolniej skarbie.

         Zredukowałam bieg w samochodzie na niższy i jechaliśmy dalej. Widziałam, że już dojeżdżamy do domu, ale po wyjściu z samochodu nic nie widziałam.  Zostawiłam zapalone światła, ale i to nic nie dało. Było tak ciemno, że nie było widać czubka własnego nosa, a mgła dodatkowo ograniczała widoczność. Poczułam ogarniający mnie strach. Naprawdę zaczynałam się bać. Nagle poczułam czyjąś rękę na moim ramieniu i aż podskoczyłam ze strachu.

         — Ciii.. — Usłyszałam znajomy głos — To tylko my.

         Oliver stał obok mnie, a ja go nie widziałam. Miałam wrażenie, że straciłam wzrok, już raz coś takiego przeżywałam.

         — Co tu robicie?

         — Jest z  nami Jon. Szedł na pieszo, więc postanowiliśmy go odprowadzić, ale pojawiła się taka mgła i zrobiło się tak ciemno, że przeczuwamy, że coś jest nie tak.

         — My też mamy takie wrażenie. — Wtrącił Nate. — Myślę, że lepiej by było, gdybyśmy weszli do domu.

         — Dobrze, ale będzie problem z trafieniem do drzwi.  — Odpowiedział mu poważnie Jon.

         — Odsuńcie się trochę ode mnie, ok?  — powiedziałam, po czym skupiłam się i moje ciało zaczęło być chodzącym płomieniem.

         — Fajnie wyglądasz. — Oli się zaśmiał — Kiedy się tego nauczyłaś?  Myślałem, że możesz kontrolować tylko żywioły, które widzisz.     

         — Mogłam, ale się nadal uczę i robię postępy.

         Dotarliśmy do domu. Nate otworzył drzwi i zapalił światło. W domu również panował mrok, ale światło robiło swoje. Wyprostowałam rękę i posłałam iskrę w kierunku kominka, który automatycznie się zapalił, rozświetlając przy tym pomieszczenie.

         Zgasiłam płomień i ruszyłam do kuchni. Wstawiłam wodę na herbatę, po czym wyciągnęłam przygotowany przez służbę obiad.

                — Macie ochotę coś zjeść? — zapytałam.

         — Ja chętnie, jestem strasznie głodny. — Odpowiedział Oli.

         — Ja też.

         — I ja.

         — Jon, a ty?

         — Jeżeli myłbym poprosić, to z chęcią. Dawno nic nie jadłem. — Zrobiło mi się go żal. On naprawdę musiał cierpieć, jeżeli nic nie jadł. Zawsze kochał wszelkiego rodzaju żarcie, jak to mawiał, a teraz mówi, że jest głodny.

         Rozgrzałam kolację, nałożyłam na talerze i zaparzyłam herbatę.

         — Pomogę ci.  Uśmiechnął się Oli, który nie wiedząc kiedy, znalazł się obok mnie w kuchni.

         — Dziękuję. — odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niego ciepło. Ile go nie widziałam? Nie wiem, ale chyba dosyć długo. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że za nim tęskniłam, ale nie kochałam go. Co to, to nie.

         — Tęskniłem za tobą, Am. — szepnął, biorąc do ręki tacę z filiżankami.

         — Ja za tobą też… — przyznałam niechętnie — Ale wiesz…

         — Tak, wiem. Tłumaczyłem ci już, kocham Teyę, zawsze ja kochałem, ale myślałem, że jest moją siostrą, i że to miłość rodzinna, ale widzisz, świat chciał inaczej.

         Poszliśmy do salonu i oglądając telewizję, zjedliśmy posiłek. Było już późno, więc ustaliłam, że Jon pójdzie spać do pokoju, który był przygotowany dla dzieci, jakie zamierzałam mieć w przyszłości, a Teyę i Olivera wysłałam do gościnnego. My, zaś, położyliśmy się w naszej sypialni.

         Obudziłam się nadal niewyspana. Spojrzałam w kierunku okna, ale na dworze wciąż było ciemno. Wzięłam telefon do ręki, przesunęłam palcem po ekranie i się zdziwiłam. Było po dziesiątej. Dla upewnienia się, sprawdziłam godzinę jeszcze na telefonie Nate’a, ale on pokazywał to samo.

         Podeszłam do okna. Na dworzepanował taki sam mrok, jak poprzedniego dnia, a mgła wcale nie minęła.

         — Nathan. Obudź się.

         — Cooo…? — Mruknął, przeciągając się.

         — Spójrz, jest godzina dziesiąta.

         Nate spojrzał na mnie, potem wzrok przeniósł za okno. Na jego twarzy zauważyłam malujące się przerażenie.

         – Kurwa! — Wstał i podbiegł do okna. — Coś jest nie tak. - powiedział przerażony.

...............................................................................................................................

Chcę podziękować za komentarze, ponieważ każdy z nich mnie motywuje i daje siłę do napisania kolejnego rozdziału. Mimo, że jest ich naprawdę mało, to wyświetleń mam zaskakująco dużo i mam nadzięję, że to czytacie i doceniacie, ale chciałbym, żebyście zostawili jakiś znak po sobie w postaci, chociażby kropki w komentarzu. :) 

Jest to jak dotąd najdłuższy rozdział i napisany z ogromną weną. Mam nadzieję, że wam się podoba.

Buziaczki :*