LOFREEE

ROZDZIAŁ 13 - MUSIMY POROZMAWIAĆ LOFREE

Dochodziła jedenasta. Wstałam z fotela, sięgnęłam po płaszcz, który wisiał na wieszaku i zbiegłam po schodach, mówiąc sekretarce, że Nie wiem kiedy wrócę.  Nate czekał na mnie przy drzwiach, otworzył je zapraszającym gestem,. Było widać, że bardzo się cieszy, że będzie mógł spędzić ze mną czas. Ja też się cieszyłam z tego powodu.

            Pojechaliśmy jego samochodem, jechał niczym kierowca formuły jeden, ale nie bałam się. Czułam się przy nim bezpieczna, niesamowicie bezpieczna. Na miejsce naszego spotkania Nate wybrał najlepszą restaurację w Play City, która mieściła się w pięciogwiazdkowym hotelu. Achh, hotel, co by się mogło w nim dziać – pomyślałam i sama się skarciłam/

            Lunch minął nam niesamowicie szybko, a rozmowa była miła i przyjemna. Nate wyjaśnił mi, że pomylił się co do Olivera, i on nie jest zły, ale Mike jest na sto procent. Powiedział również, że każdy komu ufam może okazać się zły, ale ja nie słuchałam jego wywodów. Byłam zapatrzona w jego piękne oczy, twarz. Miał ją taką męską. Kochałam się na niego patrzeć. Gdy zaczęłam go rozbierać wzrokiem w restauracji, on ewidentnie to zauważył. Wstał i poszedł do recepcji. Wrócił po kilku minutach z kluczem w ręce.

            - Muszę się odświeżyć – powiedział – Chcesz to możesz tu na mnie poczekać.

            - Nie. – przerwałam mu w pół słowa i zaraz się opamiętałam – Znaczy, nie chcę tutaj siedzieć sama.

            Nate uśmiechnął się do mnie i poszliśmy na górę.

            Apartament był naprawdę duży i piękny. Na środku stało niesamowicie wielkie łoże małżeńskie, powleczone białą satynową pościelą. Po obydwu stronach łóżka stały czarne szafeczki nocne. Naprzeciw łóżka wisiał telewizor, a po prawo stałą wielka, okuta lustrami szafa. Po lewej stronie znajdowały się drzwi do łazienki. Nate wszedł do łazienki, a ja położyłam się na tym wygodnym legowisku i odpłynęłam w błogim śnie.

            Poczułam delikatne muśnięcie na placach. Była tak przyjemne, że mimowolnie zaczęłam mruczeć. Całe moje ciało chciało poddać się tej pieszczocie, cały mój sen odpłynął gdzieś w niepamięć, liczyła się tylko chwila tu i teraz. Nie chciałam otwierać oczu, nie chciałam przerywać tej magicznej chwili, nie chciałam się obudzić. Byłam pewna, że to mi się śni, bo nigdy nie było mi tak przyjemnie jak w tamtym momencie. Całe ciało drżało. Obróciłam się w kierunku sprawcy pieszczot i poczułam ciepły oddech na mojej twarzy. Był taki cudowny. W tym momencie moje usta zetknęły się z jego ustami i odpłynęliśmy w namiętnym pocałunku. Jego ręce błądziły po moim ciele, niczym szukając skarbu. Poddałam się chwili, a jego ręce jednym ruchem ściągnęły moją bluzkę. Leżałam tam pół naga, ale i on  nie był już całkowicie ubrany. Dotykałam jego nagi tors, gdy nagle poczułam, że moje spodnie  schodzą z nóg. Nie broniłam się, nie chciałam się bronić. Poczułam mocne pchnięcie i byliśmy już całkowicie pochłonięci sobą. Nie wiem ile to trwało, ale to był niesamowity czas. Nigdy nie czułam się tak niesamowicie spełniona. Otworzyłam oczy i doznałam szoku. Obok mnie leżał Oliver. Tylko jak ja się znalazłam w domu?

Miałam niesamowicie namieszane w głowie, nie mogłam  nic zrozumieć. Jakim cudem zasypiając w hotelu, będąc z Nathanem budzę się w swoim domu, w łóżku z Oliverem? Nie mogłam znaleźć racjonalnego wyjaśnienia. Nic nie trzymało kię kupy i miałam coraz więcej wątpliwości, komu mogę zaufać.

            Leżałam  w łóżku i patrzyłam się na Olivera, gdy nagle on otworzył oczy.

            - Co się stało kochanie?- spytał.

            - Nie wiem Oliver. Jak się tutaj znalazłam?

            - Nate Cię przywiózł. Powiedział, że byliście na lunchu służbowym i poczułaś się słabo, więc wynajęłaś hotel i zasnęłaś. Więc postanowił, że Cię odwiezie nie budząc.

            - I wierzysz mu w to?

            - Nie, Am nie wierzę. Ale nie wydaje mi się, że chce wiedzieć co się między wami dzieje – spojrzał na mnie smutno – Kocham Cię Am, jesteś jedyną kobietą w moim życiu, której zaufałem, ale wiem, że TY mi nie ufasz. Wiem, że wszystko może się skończyć źle, jeżeli ja Ci nie udowodnię, że Cię nie okłamuje.

            Już całkiem nie wiedziałam co mam myśleć, ale moje przemyślenia przerwał telefon. Dzwoniła Teya i prosiła abyśmy pilnie przyszli do naszej jaskini. Nie myśląc zbyt długo naciągnęliśmy na siebie ubrania i wybiegliśmy z domu. Chciałam wziąć kluczyki do auta, ale Oliver zaprzeczył.

            - Myślę, że ja poprowadzę. – Powiedział z diabelskim uśmiechem. Wziął mnie na ręce i pobiegliśmy, tak szybko, że widziałam tylko rozmazane kontury przedmiotów, które widzieliśmy. W ciągu minuty byliśmy na miejscu. Teya była cała roztrzęsiona.

            - Co się dzieje siostrzyczko?   Zapytał Oli podchodząc do niej i ją przytulając.

            - Oli, - była przerażona i tak też mówiła -  Jon jest w niebezpieczeństwie. On jest uwięziony w jakimś pomieszczeniu, jest z nim jakiś facet, ma takie czarno czerwone oczy i . potrafi zmieniać się w innych ludzi.

            Mike – powiedzieliśmy oboje.

            - Teya, skup się  - powiedziałam – Gdzie on jest – o tym, że Teya potrafi rozmawiać z Jonem dowiedziałam się zaraz na początku, powiedziała, że nie wie jak to robi, bo zna już swoją moc, ale Jon udostępnia jej swój umysł, dzięki czemu są w ciągłym kontakcie.

            - Myślę, że jest to na drugim końcu miasta. – zrobiła się nie dostępna na moment – Tak. Dom, wielki dom. Na wrzosowisku, naprzeciw jest sklep meblowy. Dom numer trzydzieści sześć.

            - To dom Mike’a – powiedział Oliver

            - Skąd wiesz?  - spytałam zdziwiona.

            - Wiesz Am, gdy ty spisz sobie w hotelu z innym mężczyzną, ja działam, aby uratować nam życie w razie czego.

            W mgnieniu oka pojawiła się również Felcy. Była bardzo nerwowa. Z jakiś względów podejrzewałam, że ją i Jona łączy coś więcej niż tylko przyjaźń, a te jej randki… Wcale nie mają miejsca bytu.

            Zabraliśmy swoje bronie, ja wybrałam miecze, umiałam nimi niesamowicie władać, chociaż nigdy się tego nie uczyłam, ale przyzwyczaiłam się do faktu, że każdo z nas ma broń, która zastałą mu przypisana i potrafi ją używać niczym mistrz.

            Ruszyliśmy w drogę. Po paru minutach byliśmy na miejscu . Ja na rękach Olivera, Felcy w ramionach Teyi. Pomyślałam, że fajnie mieć takie moce.

             Dom był niesamowicie duży, ale tylko w jednym pokoju, na samej górze paliło się światło. Drzwi były zamknięte, ale okno na parterze uchylone. Postanowiłam użyć swojej mocy do przydatnych celów. Zakręciłam dłonią i podmuch wiatru otworzył okno na szeroko. Felcy się uśmiechnęła, wydawało mi się, że chciała powiedzieć, że w końcu się uczę, ale nic nie powiedziała. Widziałam w jej oczach strach. Wskoczyliśmy  do domu i pobiegliśmy na górę.. W pokoju siedział związany Jon. Oliver od razu podszedł do niego,  Zerwał łańcuchy,, które trzymały jego ręce.

            -Dzięki Oli.  Dziękuję Teyo, że wszystkich powiadomiłaś – powiedział z szacunkiem, ale podbiegł do Felcy i pocałował ją namiętnie, po czym spojrzeli w naszą stronę.

            -  Hm, wydaje mi się, że najwyższy czas wam o nas powiedzieć.

            - Już dawno wiedzieliśmy – powiedział Oli.

            - Ja też wiedziałem, że przybędziecie – Usłyszeliśmy głos dochodzący od strony drzwi – Musimy poważnie porozmawiać LOFREE, bardzo poważnie.