LOFREEE

ROZDZIAŁ 25 - WINTER CZ.2

— Kto? — Nate spojrzał na Winter pytającym wzrokiem.

         — Tego dokładnie nie wiemy, ale mamy pewne podejrzenia, dlatego przybyłam do was.

         — Felton. — Głos Jona był poważny i skupiony.

         — Dokładnie tak myślimy, ale stuprocentowej pewności nie mamy, jednak na wszelki wypadek przydałoby się to sprawdzić.

         — Jak mamy to zrobić? — Zapytałam zdziwiona.

         — Nad tym musimy popracować, ale jest Was za mało.

         — Nic na to nie poradzimy Winter. Oliver gdzieś wsiąkł, a Fel… — Głos Jona się załamał.

         — Wiem, przykro mi z tego powodu, ale musisz wziąć się w garść, ponieważ jeżeli tego nie zrobisz, wszyscy skończymy tak, jak ona albo nawet gorzej.

         — Rozumiem, co nie zmienia faktu, że we czwórkę nie damy sobie rady.

         — Ale ze mną już sobie dacie radę! — Usłyszałam głos dochodzący z okolicy drzwi. Spojrzałam w tamtą stronę i nie wierzyłam własnym oczom. Oliver wyglądał jak młody bóg, nie mogłam oderwać od niego wzroku. Spojrzałam na Teyę i w momencie znalazłyśmy się obok Olivera, ściskając go ze wszystkich sił.

         — Ała! — Krzyknął — Am, parzysz!

         Zaśmiałam się. Tego bym się nie spodziewała. Gdy opuściły nas emocje, odeszłyśmy od niego kawałek. Spojrzałam w stronę Nate’a, ale on się tylko uśmiechał.

         — Dobrze cie widzieć, stary! — Przybił piątkę Oliemu.

         — Jon — zaczął — przykro mi…

         — Zamknij się! — Nie dane było mu dokończyć, ponieważ Jon podniósł głos. — To wszystko przez ciebie! — Popchnął Olivera z całej siły, że ten się przewrócił. — Musiałeś uciec, kurwa? Gdybyś tu był, ona by żyła! Ale ty musiałeś się ukryć, jak pierdolony tchórz! — Jego głos był przesiąknięty gniewem i rozpaczą.

         — Ja nie uciekłem! — Oli wstał, strzepał kurz ze swoich białych, obcisłych spodni. — Nie wiesz, gdzie byłem, więc się nie wypowiadaj! A ty co, kurwa, siły nie masz? Mocy nie masz?! Dobrze wiedziałeś co ta pajęczasta kobieta chce zrobić? Dlaczego jej nie obroniłeś? Mogłeś się wysilić?  Teya i Nate są szybcy, mogli by ją chronić, zabrać czy coś, ale ty nie, nic nie powiedziałeś, tylko stałeś jak wryty, kurwa mać! — Nerwy i mu puściły.

         — Zarzucasz mi, że to moja wina?

         — A co, może moja?

         — A może byście, kurwa tak przestali? — Wtrącił się we wszystko Nate, a oni spojrzeli na niego wzrokiem, który mógłby zabić.

         — Panowie — Winter zabrała głos — Trochę kultury wśród dam proszę. Widzę, że obce jest wam dobre zachowanie. Wszystkie niedomówienia możecie sobie wyjaśnić w trochę bardziej kulturalny sposób, więc proszę, pohamujcie się i posłuchajcie. Oliver wcale nie uciekł, jak twierdzisz Jon. My go.. porwałyśmy, o tak to ładnie możne ująć. Był nam potrzebny, ponieważ wiedziałyśmy, że jeżeli Oliver zginie, cały plan Feltona nie dojdzie do skutku. Otóż, Oliver ma pewny dar… Inaczej, dusza Olivera posiada w sobie cząstkę Feltona, stąd wizje, że jest on nie dobry i próbuje was zabić. —Spojrzała wymownie w stronę Nate’a, a ten zrobił się czerwony. — Żeby Felton mógł zrealizować swój plan, Oliver musi stanąć u jego boku, ale tak się nie stanie. Wpadłyśmy razem z moimi koleżankami na pewien plan, aby zamrozić część Olivera, która jest potrzebna złemu panu, więc porwałyśmy go i zamroziłyśmy na kilka dni, po czym teraz nie jest już mu potrzebny i mogłyśmy go spokojnie oddać.

         Patrzyliśmy na nią jak na idiotkę dlatego, że niezbyt docierało do nas to, co mówi.

         — Wiem, że ciężko mnie zrozumieć, ale musicie mi uwierzyć, że nie jest źle. Oliver czuje się dobrze i nie będzie już mu potrzebny, ale dalej potrzebni jesteście mu wy. Dopóki nie zabije was albo nie przekona, byście mu pomogli jesteście w niebezpieczeństwie. Musicie wiedzieć, że nie macie zbyt wiele czasu, ponieważ mrok nadchodzi nieubłaganie, a jeżeli nadejdzie… Będziecie musieli stawić mu czoła. — Powiedziała te słowa wstając i udając się w kierunku drzwi.

         — Czekaj, gdzie idziesz? — Spytałam.

         — Mrok nadchodzi.

         — Co mamy zrobić?

         — A gdy nadejdzie…

         — Winter! — Jon zawołał.

         — Mnie nie może tu być… — Usłyszeliśmy, po czym jej postać zniknęła, a my staliśmy, zastanawiając się – co dalej?

...............................................................................................................

cZYTUJESZ - KOMENTUJESZ I MNIE MOTUWYJESZ! :d