LOFREEE

ROZDZIAŁ 24 WINTER

         Poczuliśmy chłód powietrza, który wywołał na moim ciele gęsią skórkę. Nie miałam ochoty na spotkanie z Panią Zamrażalką, ale wydawało się ono nieuniknione. Nate dodzwonił się do Jona, a co do Teyi, miał rację, nie odebrała, jednak Jon powiedział, że się z nią skontaktuje.

         Staliśmy wpatrzeni w drzwi, w których po krótkiej chwili pojawiła się niewyczekiwana kobieta. Nie wyglądała przerażająco, ale chłód, który od niej bił już taki był. Mi jednak nie było zimno, ponieważ moje ciało nie reagowało na temperaturę powietrza czy też innych rzeczy. Kobieta spojrzała na nas, po czym na Rossalie, która siedziała skulona w rogu.

         — Dzień dobry – przywitała się — nazywam się Winter. Mam pokojowe zamiary. Wysłuchajcie mnie, proszę. — Spojrzała na nas łagodnym wzrokiem, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy to nie jakiś podstęp.

         — Dobrze, a więc słuchamy cię Winter, ale na początek mam jedno pytanie, a mianowicie, dlaczego goniłaś Rossalie? — Nate spojrzał na nią pytającym wzrokiem, ale widziałam, że był podejrzliwy. Na twarzy kobiety pojawiło się zdziwienie, ale odpowiedziała wyczerpująco.

         — Nie goniłam jej, po prostu stała na mojej drodze, a ja idę, nie zważając na nic. — Była poważna, jednak bałam się jej zaufać. —Wyruszyłam z Mosoni kilka miesięcy temu. Jako, że nie mogę się poruszać szybciej, niż widzieliście, droga tutaj zajęła mi więcej czasu niż na początku przewidywałam. — Spojrzała a mnie, później na Nate’a. — Czy mogłabym prosić, dziewczyno siedząca w roku, abyś opuściła to pomieszczenie i wróciła tam, gdzie zmierzałaś? — Zwróciła się do Rossalie,  a ta, nie patrząc na nią wybiegła z biura. Ton jej głosu mnie intrygował. Był taki przyjacielski, ciepły i spokojny. — Dziękuję — rzuciła Ro na odchodne, ale nie wiem, czy była w stanie to usłyszeć. Kontynuowała. — Więc jak już zaczęłam moją opowieść, chciałabym ją dokończyć, jednak zaczekam chwilę, ponieważ spodziewacie się towarzystwa. — Uśmiechnęła się przyjacielsko, następnie usiadła na kanapę stojącą obok ściany.

         Widziałam jak kanapa marznie pod jej wpływem. Co to jest te Masoni? Poczułam powiew wiatru i zobaczyłam Teyę trzymającą na rękach Jona. Postawiła go i obyswoje spojrzeli na kobietę siedzącą naprzeciw nas. Nie czekała zbyt długo i znów zaczęła prowadzić swój monolog.

         — Jak już wspomniałam, przybyłam tu z Masoni. Pewnie zastanawiacie się, czym jest Masonia, więc już śpieszę wyjaśnić. — Oblizała wargi, a na jej ustach pojawił się szron. — Masonia jest wyspą położoną na oceanie Atlantyckim. Nikt na świecie nie zna jej położenia, ponieważ wyspa jest… pływająca. Na wyśpie mieszka nie wiele osób.. Każda z nich jest odpowiedzialna za dbanie o ten świat. Dark panuje nad mrokiem. Decyduje kiedy i gdzie zapada zmrok, a kiedy ma pojawić się jasność i to ona mnie tutaj przysłała, ponieważ tylko ja w tym momencie mogłam się tu pojawić nie wzbudzając zbyt wielu podejrzeń.

         — Dlaczeco Dark cię tutaj przysłała? — Teya zadała pytanie, przerywając kobiecie monolog.

         — Przepraszam, że zwracam uwagę, ale nie uważasz, że nie ładnie tak przerywać komuś wypowiedź? — Spojrzała na Teyę z dezaprobatą, za to pouczona zrobiła dziwnie śmieszną minę, która miała okazać niezadowolenie. — Nie martw się dziewcze, wybaczam. Dark zauważyła pewne uchybienia w czasie trwania mroku. Podejrzewa, że ktoś nad nim próbuje zapanować i niestety, udaje mu się.

................................................................

Rozdział krótki, ale jest  : )